Φωτογραφία

Παρουσίαση βιβλίων:
Ξανθούλης, Άλκης Ξ, Ιστορία της Ελληνικής Φωτογραφίας
Αθήνα: Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, 1981

Freund, Gisele, φωτογραφία και κοινωνία
Μετ. Εύα Μαυροείδη
Τίτλος πρωτοτύπου: Photographie et societe
Εκδόσεις Φώτο


Η φωτογραφία παρουσιάστηκε σαν εφεύρεση τον Ιανουάριο του 1839 από τον Γάλλο ζωγράφο Louis Daguerre. Σαν επίσημη ημερομηνία της εφεύρεσης θεωρείτε η 19 Αυγούστου 1839. Η μέθοδος της φωτογραφίας ονομάστηκε «Δαγγεροτυπία» από την μέθοδο του Daguerre. Τα φυσικά και οπτικά φαινόμενα, που αποτελούσαν τις βάσεις της φωτογραφίας ήταν γνωστά στην Αρχαία Ελλάδα. Η σημερινή ονομασία της φωτογραφίας οφείλετε στους άγγλους ερευνητές Talbot και Herschel που πειραματίστηκαν με την φωτογραφία και δημιούργησαν μια μέθοδο που χάρισε την ονομασία της στην σύγχρονη φωτογραφία.
Η πρώτη φωτογραφία εμφανίζετε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1843. Το 1848 χρησιμοποιείται για πρώτη φορά από έλληνες στο Πολυτεχνείο της Αθήνας όπου αποτελεί και το χώρο για το ξεκίνημα της νέας τέχνης. Ο πρώτος Έλληνας φωτογράφος ήταν ο Φίλλιπος Μαργαρίτης . Το 1855 γεννιέται το κίνημα του Ρεαλισμού την εποχή που άκμαζε η φωτογραφία. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους φωτογράφους και στους καλλιτέχνες βοήθησε στην εξάπλωση του επαγγέλματος του φωτογράφου. Η παρακμή του επαγγέλματος έρχεται το 1900 λόγο των εύχρηστων φωτογραφικών μηχανών που μπορούσαν να χειριστούν ερασιτέχνες. Ωστόσο η φωτογραφία υπήρξε και ως μέσο αναπαραγωγής έργων τέχνης, έτσι γεννήθηκε η καρτ-ποστάλ που νομιμοποιήθηκε στην Γερμανία για πρώτη φορά το 1865. Το 1880 έχουμε την πρώτη φωτογραφία σε εφημερίδα από την Αμερικάνικη εφημερίδα Daily Graphic της Νέας Υόρκης με τον τίτλο Shantytown (Τενεκεδούπολη). Η φωτογραφία ταυτόχρονα με την είσοδο της στον τύπο εξελίσσετε και σε ένα δυνατό μέσο προπαγάνδας και εκμετάλλευσης. Τον 20ο αιώνα γεννιέται στη Γερμανία το φωτορεπορτάζ .
Ένας συνεχής αγώνας των φωτογράφων, εκτός τις ανεύρεσης εργασίας, ήταν και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους όπου κάθε χώρα είχε ξεχωριστό νόμο και δεν προστατεύονταν τα δικαιώματα τους σε όλο τον κόσμο. Την δεκαετία του πενήντα εμφανίζονται τα πρώτα σκανδαλοθηρικά περιοδικά και γίνονται εξαιρετικά δημοφιλή στην Ιταλία. Αυτού του είδους τα περιοδικά οδηγούν στην εμφάνιση νέου είδους φωτογράφων των παπαράτσι, οι οποίοι χρησιμοποιούν τηλεφακούς αιφνιδιάζοντας τους ανθρώπους σε ιδιωτικές στιγμές. Θύματα τους έπεφταν πολύ διάσημοι, οι οποίοι ήταν στημένοι μέρα- νύχτα έξω από σπίτια, κλαμπ, ξενοδοχεία. Η φωτογραφία ως καλλιτεχνική έκφραση χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Η μία είναι οι φωτογράφοι για τους οποίους η εικόνα αποτελεί μέσο έκφρασης των συναισθημάτων ή των προβλημάτων του καιρού μας και για τους άλλους η φωτογραφία είναι μέσο πραγματοποίησης των προσωπικών τους επιδιώξεων. Τέλος εμφανίζονται οι φωτοερασιτέχνες που έκαναν την εμφάνιση τους το 1888 μαζί με την πρώτη Κόντακτ που ήταν εφεύρεση του Τζωρτζ Ήστμαν. Στις μέρες μας οι φωτοερασιτέχνες έχουν πληθύνει και η βιομηχανία της φωτογραφίας ανθεί.



ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΛΙΑΚΟΥ

Πως νίκησα το AIDS

ΤΙΤΛΟΣ: ΠΩΣ ΝΙΚΗΣΑ ΤΟ AIDS
«Μια υπέροχη περιπέτεια με τον ιό HIV»

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΡΙΑ Κ.

ΕΚΔΟΣΗ: ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ





Το βιβλίο μας παρουσιάζει την ιστορία μιας γυναίκας που έχει περάσει μια περιπέτεια υγείας με τον ιό HIV. Μας ξετυλίγει πτυχές από τη ζωή της, γεγονότα που την έκαναν πιο δυνατή και που την βοήθησαν να καταλάβει πως η παραπληροφόρηση σε θέματα υγείας είναι σοβαρή υπόθεση όλων και η σωστή ενημέρωση μπορεί να σώσει ζωές. Μάλιστα, η ίδια αναφέρει ότι κανένας δεν θέλει να εξετάσει τα γεγονότα γύρω από αυτή την ασθένεια και παρόλο που έστειλε αμέτρητα γράμματα σε ιατρικές επιφυλλίδες επισημαίνοντας τις επιδημιολογικές ασυμφωνίες, το αγνόησαν εντελώς.
Ο λόγος που γράφτηκε αυτό το βιβλίο είναι γιατί κρύβει μια μεγάλη αλήθεια: τη δυναμική του ενός. Αυτή η γυναίκα, η Μαρία Κ., έκανε αυτό που θεώρησε προφανές: να αμφισβητήσει. Χρησιμοποίησε τα μέσα ενημέρωσης και ανέλυσε την άποψή της, τεκμηριώνοντας την με στοιχεία και παρουσιάζοντας την ως εμπειρία. Η δυνατότητα της αμφισβήτησης μέσα από τον δημοκρατικότερο, θα λέγαμε αυτή την στιγμή χώρο, το internet δίνει το έναυσμα στον καθένα να παραθέσει την άποψή του είτε είναι ομόφωνη είτε όχι.
Αυτό όμως που έχει μεγάλη σημασία για την ίδια την Μαρία, είναι να διαπιστώσει αν αυτό που υποστηρίζει, το γεγονός δηλαδή ότι η γυναίκα είναι σπάνιο – σχεδόν απίθανο να κολλήσει τον ιό HIV σε άντρα. Είναι μια μεγάλη αλήθεια που πολλοί φοβούνται και δεν θέλουν να παραδεχτούν. Τέλος, η προκατάληψη δηλαδή η επιθυμία να δεχτείς μια βεβαιότητα για προσωπικούς λόγους, όπως αναφέρει ο Philip Atkinson, απειλεί σοβαρά την ικανότητα κατανόησης.
Ακόμα το βιβλίο επιλέχθηκε κατά βάσει τον τίτλο του. Ο τίτλος έδωσε μια ξεκάθαρη εικόνα ότι πρόκειται για μία αληθινή ιστορία και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Άποψή μου είναι ότι πρόκειται για ένα θέμα το οποίο θα έπρεπε να έχει την ανταπόκριση που του αναλογεί και που του απαιτείται. Είναι ένα θέμα που πρέπει να προβληματίζει τον καθένα καθώς οι άνθρωποι που είναι οροθετικοί είναι σαν όλους τους υπόλοιπους και κάλλιστα θα μπορούσε ο καθένας από εμάς να βρίσκεται στη θέση τους. Το βιβλίο είναι αρκετά καλογραμμένο, αφού ο τρόπος γραφής του είναι απλοϊκός, κατανοητός, γεμάτος αμεσότητα συγκεντρώνοντας παραπομπές από πολλά διαφορετικά ιατρικά βιβλία και συνομιλίες με e mail. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνει να διαμορφώσει μια τελείως ανατρεπτική δομή με αποτέλεσμα ο αναγνώστης βλέποντας αποσπάσματα αλλά και ολόκληρους διαλόγους από τις προσωπικές συζητήσεις να δημιουργεί και να βιώνει τη «δική» του ιστορία.
Κλείνοντας , καθώς το ποσοστό των ατόμων που είναι οροθετικοί αυξάνεται όλο και συνεχώς στην Ελλάδα, το βιβλίο « ΠΩΣ ΝΙΚΗΣΑ ΤΟ AIDS: ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΟ HIV», θα μπορούσε και καλό θα ήταν να ενταχθεί σε όλες τις βιβλιοθήκες, παρέχοντας τη δυνατότητα αφύπνισης σε πολλούς νέους και νέες. Η γνώση είναι ένα πολύτιμο δώρο που μας δίνεται καθημερινά. Η ανάγκη για μόρφωση και καλλιέργεια του πνεύματος πρέπει να συνοδεύει αυτή την αρχή. Η γνώση δεν παγιδεύει. Αντιθέτως διευρύνει τους ορίζοντες μας. Γίνεται κινητήριος δύναμη που μας ωθεί στην πρόοδο και την επιτυχία.


Μαρία, Κ. (2006) Πως νίκησα το AIDS : μια υπέροχη περιπέτεια με τον ιό HIV. Καστανιώτη : Αθήνα.


Στρύφων Αικατερίνη

"Με λένε Μαρία και είμαι αλκοολική σε ανάρρωση"

Τίτλος: Με λένε Μαρία και είμαι αλκοολική σε
ανάρρωση

Συγγραφέας : Ξανθογιώργου Σιμώνη

Έκδοση: Άγκυρα

Τιμή : 15 €

ISBN: 960-234-874-7



Το συγκεκριμένο βιβλίο περιέχει αληθινές ιστορίες ανθρώπων που ήταν εθισμένοι στο αλκοόλ. Η πρώτη συγκολινιστική μαρτυρία είναι της συγγραφέας του βιβλίου της Σιμώνης η οποία υπήρξε αλκοολική. Σε πολύ μικρή ηλικία χάνει τον πατέρα της και αργότερα την φίλη της σε τροχαίο ατύχημα. Τελειώνοντας το σχολείο φεύγει για την Βρετανία για να διδαχθεί σκηνοθεσία. Παράλληλα άρχισε να πίνει καθημερινά .
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα κι αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα , ότι δηλαδή οι γνώσεις και το πάθος της για το θέατρο ήταν στα αζήτητα, έπεσε με τα μούτρα στην καθημερινή και νυχτερινή πόση, στο ξόδεμα ατελείωτων αρνητικών και κριτικών συζητήσεων που φούντωναν τον εγωισμό της και την οδηγούσαν στην κατάπτωση.
Εδώ και 15 χρόνια παραδέχτηκε ότι είναι αλκοολική , παραμένει σε αποχή από τη χρήση και σε ανάρρωση από τον αλκοολισμό, ξεμεθάει με το Πρόγραμμα των Ανώνυμων Αλκοολικών παρόλο που έχει παρακολουθήσει διάφορες μορφές ψυχοθεραπείας.
Άλλη μια αληθινή ιστορία είναι της Όλγας. Η Όλγα ήταν μαθήτρια και άρχισε στα δεκατρία της να πίνει γιατί πίστευε ότι με το αλκοόλ θα μπορούσε να είναι πιο ανοιχτή με τους άλλους. Χαρακτηριστικά λέει ότι « έπινα για να βουλώσω κάποιες συναισθηματικές τρύπες». Αυτό που την οδήγησε στο αλκοόλ όπως πιστεύει είναι η έλλειψη ενημέρωσης από το σχολείο. Τελικά κατάφερε και ξεπέρασε το πρόβλημα του αλκοολισμού με τη βοήθεια του Προγράμματος των Ανώνυμων Αλκοολικών . Υποστηρίζοντας ότι « οπότε για μένα το να μην σηκώνω το πρώτο ποτήρι είναι σαν λέω ναι στη ζωή .Σαν σλόγκαν δηλαδή, αλλά για μένα είναι μια πραγματικότητα ότι εφόσον δεν πίνω μπορώ να ζω».
Τέλος, το βιβλιο αυτό θα μπορούσε να ενταχθεί σε μια δημοτική αλλά και σε μια σχολική βιβλιοθήκη γιατί το «πρόβλημα» του αλκοολισμού είναι αρκετά έντονο στις μέρες μας και πρέπει να υπάρχει ενημέρωση. Ο τρόπος γραφής του είναι απλός και ο λόγος που χρησιμοποιείται καθημερινός.

Ξανθογιώργου, Σ. (2002). Με λένε Μαρία και είμαι αλκοολική σε ανάρρωση. Αθήνα: Άγκυρα

Θεοδόση Ελένη