Η σφαγή των χειρογράφων

Ένα σύνηθες φαινόμενο των επιμελητών των εκδοτικών οίκων, κυρίως των ΗΠΑ, είναι να επεμβαίνουν σημαντικά στη διαμόρφωση του εκδιδομένου κειμένου. Το άρθρο του Βήματος της 13ης Ιανουαρίου παρουσιάζει μια σειρά από καλά παραδείγματα: http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=15260&m=S05&aa=1
Επίσης, το άρθρο παρουσιάζει "Το εντυπωσιακότερο παράδειγμα «σφαξίματος κειμένου». H επέμβαση του Εζρα Πάουντ στο αρχικό χειρόγραφο της Ερημης χώρας, του μόνου ποιήματος που δημιούργησε παγκόσμια αίσθηση μετά τα Ανθη του κακού του Μποντλέρ, από το οποίο αφαίρεσε το μισό κείμενο. Οταν έπειτα από μισό περίπου αιώνα από την έκδοση του ποιήματος εξεδόθη και στην αρχική μορφή του, το συμπέρασμα ήταν ότι ο Πάουντ όχι μόνο κράτησε τα καλύτερα μέρη αλλά έδωσε και δομικό χαρακτήρα σε ένα χειρόγραφο που αν εξεδίδετο όπως είχε γραφεί δεν επρόκειτο ασφαλώς να δημιουργήσει την αίσθηση που προκάλεσε η Ερημη χώρα. Ο Ελιοτ ποτέ δεν το λησμόνησε και ως το τέλος της ζωής του αναγνώριζε την επέμβαση του Πάουντ ως ουσιώδη όχι μόνο για την Ερημη χώρα αλλά και για την πορεία που θα ακολουθούσε έκτοτε η ποίησή του."
Τα ερωτήματα που εγείρονται είναι πολλά. Η απήχηση ενός έργου οφείλεται στις επεμβάσεις του επιμελητή ή στην ικανότητα του συγγραφέα; Το ύφος του έργου είναι αποτέλεσμα της δουλειάς του επιμελητή ή του συγγραφέα; Είναι σωστό να επεμβαίνουν τόσο πολύ οι επιμελητές;